BOOMGAARDWEIDE.

  De boomgaardweide bergt omdoornhaagd en omtuind,
        in te๊re licht- en schaduwvlekken,
   frischlachend in den speierdauw, vol plekken
           geel blaargestrooi, dat bruint.
 't Is herfst, en wind en vogels zitten stommer...
     Er heerscht iets zoetelijks, iets vrooms...
         De koeien treden uit de lommer
                des appelbooms,
en klimmen, klimmen, daar het luwer wordt en warmer,
                  al knagende,
                  vertragende,
               vermoeid en zwaar,
     en knikken, knielen, liggen door malkaar,
            withuidig, blinkend, klaar
               gekapt uit marmer.
            Hun halzen, koppen, stijf
         gelijk hun hoornen, steken boven
                 het logge lijf.
           Hun muilen staan gekloven;
              hun neuzen blazen;
               hun oogen, neen,
hun oogen speuren ginds de kalvren niet, alleen
                aan 't grazen.
               In 't vergezicht,
        waar, langs de populieren, licht
            en donker samenheulen,
            weidt, traagzaam gaande,
               en steerteslaande,
          een merrie met haar veulen.



80 Gedichten, Amsterdam (S.L. Van Looy) 1907, 224 p.
90 Gedichten, tweede vermeerderde druk, Amsterdam 1911, 242 p.
95 Gedichten, derde vermeerderde druk, Amsterdam 1918, 305 p.